sábado, 22 de enero de 2011

En lo hondo, siento frío

Por fin toqué fondo, soy conciente de ello.
Es el primer paso para poder salir de esta, pero se que sola no lo lograre
Despues de casi veintiun años luchando contra todo tipo de problemas ajenos(adicciones varias, desde problemas con las drogas, alcoholismo, juicios, embargos........enfermedad de mi madre, su muerte, y si esto no fuera poco, la enfermedad de mi marido, su desidia,sus paranoias de nuevo, su chantaje emocional constante,sus mentiras,su dejarse morir......
Y parecia que podia con todo, y de hecho así ha sido. Y ahora que por fin tuve la fuerza suficiente para poder decir basta, ahora voy y me hundo.
Es como haber vivido la vida de los otros, y ahora que he decidido que no quiero seguir así, es ahora cuando no se que hacer con la mia.
Para que???, por que??, que sentido tiene todo???, son preguntas que me repito a lo largo del día.
Y el echo de no tener trabajo y de que mi situación personal es extrema me hunde más.
Se que debo, se que tengo, pero hoy soy incapaz de salir de esta.
Buscare ayuda, necesito ayuda psicologica ya.
Me levanto con lagrimas y me acuesto llorando, así no puedo continuar
Se me pasan miles de ideas por la cabeza, y ninguna de ellas es buena.Como minimo, aún no perdi el contacto con la realidad.
O si!!!
Y ni siquiera era esto lo que queria escribir.

6 comentarios:

Anónimo dijo...

Marta, te leo de vez en cuando, soy aquella tía de Francia. Y porque te leo sé que eres una señora inteligente y sensible, fuerte, culta, valiente... Así que según mi humilde entender te mereces todo lo mejor. Y lo primero podría ser cambiar el título ese del blog, con tan mal fario: ... fracaso. ¿Por qué no Diario de mi remontada? e ir contando en él como cada día subes un poquitito, un pequeño poquitito, unos milímetros de nada mejor que ayer, cada día sólo un poquititito mejor, sin claudicar ni descuidarse. Imagina cuantos metros puedes subir en los meses que caben en un año, en cinco años... La vida aún es larga para ti.
Con mis mejores deseos, yo que nada puedo hacer por ti. Lo.

Ariadna dijo...

Demanar ajuda no és cap vergonya, sigui del tipus que sigui, i vingui de qui vingui. És allò de "ande yo caliente y riase la gente".

Y para muestra un botón. Sé que fa dies que no xerrem, però jo també he hagut de demanar ajuda. I saps què: no passa res, res de res!!

En tot cas, sóc a l'altra banda del telèfon, recorda-ho.

Molts petonets.

Help! I need somebody,
Help! not just anybody,
Help! you know I need someone, Help!

Mar dijo...

Hola guapa!!!

Aiii cuanto tiempo sin venir por aquí, has tocado fondo ya??? Oleee!!

Pues ala!! a tomar impulso sin mirar atrás.

Que no sabes como?? pues aprende como todo hijo de vecino, esa libreta del banco con un 0 es igual que la mia jajajaja, y sigo aquí, no??

Se sale de todo y aunque cueste nunca pierdas la fé, trata de pensar en positivo y llora todo lo que quieras pero cuando termines lavate la cara y sal a tomar el sol.

Ya sabes donde encontrarme ;)

Petonets

Audrey dijo...

Si creus que et cal, no dubtis a demanar ajut, envejo la força que transmets, t'en sortiràs!

Petonets, molts

sargantana dijo...

es clar que si....
amb un parell, martona

Sophie dijo...

Yo tampoco estoy pasando por un buen momento. A todo el mundo le pasa. De hecho, he empezado a escribir mi blog tras una experiencia traumática. Pero sabes que ? la vida no termina aquí... Seguro que encuentras motivos por los que vale la pena luchar... Piensa en ello... Ánimos, Un beso!